ΕΓΩ.......

Η φωτογραφία μου
Καπου εκει στον κόσμο.., ΣΤΡΑΤΟΣΦΑΙΡΑ, Greece
και όπως όλοι ετσι και γω....είμαι στον κόσμο μου! Στη δική μου σφαίρα, ατμόσφαιρα και στρατόσφαιρα! Κοινώς "εχω μπεί σε τροχιά"..οχι γιατι ήθελα απαραίτητα..αλλά ίσως γιατι με βάλανε!ετσι λοιπόν καθισμένη αναπαυτικά πάνω στη μαγική μου ιπτάμενη σκουπα (γιατι εγω ναι...με "σκουπα" επελεξα να σεργιανίσω τον κόσμο) και μελετώντας ξόρκια και συνταγές με μαντζούνια για να κάνω τον "κόσμο" μου καλύτερο, σας καλωσορίζω!!!! Σημείωση μου: Για να "πουλήσεις" πνεύμα,πρέπει να το χείς!......Lilith

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

χωρίς να το ξέρεις....Lilith

Χωρίς να το ξέρεις ήρθες στη ζωή μου με σκοπό συγκεκριμένο, ιερό για μένα ...!

Χωρίς να το ξέρεις μ' έμαθες πως να φωτίζω μέσα μου μικρούς εαυτούς μου, ανύπαρκτους πριν την άφιξη σου. Να τους αναγνωρίζω, να τους ενθαρρύνω. Ήσουν εκεί για μένα, να τους θαυμάσεις, να μου τους σεργιανίσεις, να τους εκθέσεις. Πόσο στοργικά τους άγγιξες! πόσο ζεστά τους φίλησες! Έπαιρνες τα χέρια μου στις χούφτες σου και με τη ματιά σου τους ξυπνούσες, τους προκαλούσες να δώσουν τα πάντα για σένα!!!για μένα...!!!για εμάς!!!και το έκαναν!!!πόση υπακοή Θεέ μου...πόση υποταγή!!!! προσήλωση χωρίς όρια! σε ζήλευα  για αυτό! θαύμαζα τον τρόπο σου, τον τρόπο ενός θηριοδαμαστή που εγώ δεν μπορούσα να έχω....!!! τρόπος η μήπως ρόλος..? δεν θέλω απάντηση σ' αυτό! την έχω ήδη δώσει μόνη μου! αφελής? ίσως!

Χωρίς να το ξέρεις με έκανες να ανατρέψω τις λειτουργίες μου. Τις άμυνες μου.

Χωρίς να το ξέρεις μ' έμαθες να αγαπώ το τραγούδι μου. Έκανες την φωνή μου να' χει λόγο να ακούγεται και η ψυχή μου να συμμετέχει σ' αυτό..και το σημαντικότερο?? μ'εκανες να αγαπώ το αποτέλεσμα!

Χωρίς να το ξέρεις γέμισες τη ζωή μου με μυρωδιές, με χρώματα αλλά πανω απο όλα με ήχους...με στίχους!!

Χωρίς να το ξέρεις, παίρνοντας στα χέρια σου το πρόσωπο μου, δίνοντας μου γλυκό φιλί, ξύπνησες το παραμύθι των παιδικών μου χρόνων! Έτσι πίστεψα έστω για λίγο πως υπάρχουν βασιλιάδες και βασίλισσες και πως ζουν στο τέλος αυτοί καλά... και μεις καλύτερα.

Χωρίς να το ξέρεις ΗΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ για μένα! Ήσουν το φως στις μέρες μου, το σεργιάνι της ματιάς μου στον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό, οι προσευχές μου, οι έννοιες, οι ελπίδες μου! Ήσουν ο κάφες μου το πρωί, η αίτια που χαμογελούσα, η λάμψη στα μάτια μου, ο λόγος που ήθελα να ξεπερνώ τον εαυτό μου, όλους τους εαυτούς μου, αυτούς που ανακαλύψαμε μαζί. Που αγαπήσαμε μαζί!!!! Ήσουν η ανάσταση μου!!

Χωρίς να το ξέρεις λάτρεψα κάθε τι σου! κάθε κρυφό, σκοτεινό εκατοστό της ψυχής και του μυαλού σου. Κάθε δυνατή αχτίδα του αυτόφωτου ΕΙΝΑΙ σου. Δεν με ένοιαζε αν καώ η αν χαθώ στο σκοτάδι. Γιατί ήθελα να πιστεύω πως δεν θα άφηνες το χέρι μου σε τούτο τον περίπατο.

Ξέρεις όμως πια, πως το χέρι μου μάταια έψαχνε να βρει το δικό σου. Πως η φλόγα της αγάπης μου δεν έφτασε τελικά να φωτίσει και να ζεστάνει τα σκοτάδια σου. Πως όλος σου το φως το καλοδέχτηκα και κείνο με έκαψε...!!!!έκαψε και τους δυο μας.

Δεν ξέρω αν έμειναν στάχτες ή κάρβουνα από τούτη τη λαίλαπα...... Δεν ξέρω!!!! ότι και να έμεινε όμως,.......καλοδεχούμενο......

Σ' ευχαριστώ για όλα.



Lilith

..."..ισως να ηταν ιδεα μου....ίσως και όχι."...!!!..Lilith

.....και κείνη η ματιά σου .....!! τι να ζητούσε ?? να τιθασεύσει την ψυχή μου και να ασελγεί στο μυαλό μου...?!! λες και ήθελε να μπει, να φυτρώσει, να θεριέψει, να βγάλει καρπούς και ρίζες στο είναι μου!!! 

Ίσως να ήταν ιδέα μου ..!! να ήταν τυχαίο, η να την προκάλεσα εγώ ....ίσως και όχι!!!! έχει σημασία τώρα πια...?? ..ίσως να χει....ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ!!!!!


Lilith






Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Όπου υπάρχει "μπορώ" και "θέλω", υπάρχει και ένας δρόμος.....

Ήταν ενα απο εκείνα τα Κυριακάτικα πρωινά που χτυπάει το ξυπνητήρι και θες να το σπάσεις γιατί ...Κυριακή βρε αδερφέ...σου αξίζει  να αράξεις λίγο παραπάνω! Χτύπησε λοιπόν το ρημάδι κατόπιν δικιάς μου εντολής στις 8,30 ακριβώς..!!!με θεόκλειστα μάτια, βρίζοντας και μουρμουρίζοντας.."τι ήθελα τώρα εγώ και δέχτηκα να παρακολουθήσω σεμινάρια ψυχολογίας, δυνατοτήτων και προσωπικής εξέλιξης....???!!!καλάααα τα ξέρουμε τώρα αυτά!αηδίες!" 
Μετά απο τιτάνια προσπάθεια να ετοιμαστώ, αρπάζω το σακάκι μου, στην τσέπη χαρτζιλίκι, μπαίνω με αργές κινήσεις στο αμάξι μου και διανύω την τεράστια απόσταση του ενός χιλιομέτρου!!!
Το εν λόγω σεμινάριο γινόταν σε ξενοδοχείο της περιοχής μου σε μαγευτική τοποθεσία!!Μια και δυο, με μια ελαφριά "ξινίλα" στη μούρη λόγω ξενυχτιού παραγγέλνω το καφεδάκι μου και ξεκινάω να ρεμβάζω στο μπαλκόνι του εστιατορίου του ξενοδοχείου!!Γκρίνια μέρος δεύτερο...: ολα τα στελέχη του σεμιναρίου μέσα στην απόλυτη ηρεμία, χαρά, οικειότητα, χαβαλέ!μια ατμόσφαιρα που θύμιζε πρωινή εκπομπή στην τηλεόραση όπου με την τσίμπλα στο μάτι είναι όλοι μέσα στην τρελή ΝΤΟΠΑ!!!σκεφτόμουνα λοιπόν "....τι ήθελα και ήρθα ? που θα χάσω την Κυριακή με βλακείες" και τα ανάλογα!

Ώσπου ήγγικεν η ώρα λοιπόν να ξεκινήσουμε..!!!!!!!!!!!!.και να χοροί, να αγκαλιές..."τι έγινε ρε παιδιά??? γιατί πιανόσαστε??'!! Το ξεκίνημα του σεμιναρίου μου φάνηκε  πολύ.... επαγγελματικό, ίσως και λίγο ψεύτικο! Τελικά απλά κατάλαβα οτι ήταν μια πολύ....."ανοιχτή αγκαλιά" για μένα, απο τόσο κόσμο - που εγω, κλειδωμένη σε κάτι τέτοια γαρ - δεν μπορούσα να καταλάβω. Μου ηταν ξένο!!! Δεν μπορούσα να φανταστώ οτι θα αγκαλιάζω κάποιον που έχω πει μόνο ένα γεια !!!ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΜΙΑ!!! Όμως επειδή γενικά θέλω να είμαι ανοιχτός άνθρωπος και να δοκιμάζω...είπα στον εαυτό μου πως αφού δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι άλλο την συγκεκριμένη Κυριακή και αφού το επέλεξα  ας πληρώσω το τίμημα!!!

Οι ώρες περνούσαν και έπιανα τον εαυτό μου να νευριάζει στον ήχο της λέξης "διάλειμμα"!! Άκουγα...άκουγα ..άκουγα...για την ακρίβεια "ρουφούσα" με λαιμαργία όποια λέξη έβγαινε απο τα χείλη των ειδικών! Μέχρι που μας έβαλαν σε αλλη μια διαδικασία επίσης ξένη για τους περισσότερους απο εμάς....ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ!!! ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!!!... εκεί άρχισα να νοιώθω πως ολο αυτό δεν ήθελα να τελειώσει...Το "σκάλισμα" του μυαλού και της ψυχής? ΜΕΓΑΛΟ!!!! η συναισθηματική φόρτιση??ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Ένοιωθα τα μάτια μου να αναβλύζουν δάκρυα χωρίς να μπορώ ..και για την ακρίβεια χωρίς να ΘΕΛΩ να τα σταματήσω!!! Η σωματική και η βλεμματική επαφή..οι αγκαλιές με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες ήταν κάτι  που οχι μόνο το  αποζητούσα αλλά που ήθελα να δώσω με μεγάλη ευχαρίστηση!!! Τους κοιτούσα πια στα ματιά και μπορούσα να νοιώθω ότι και εκείνοι. Μοιραζόμασταν την ίδια δυνατή εμπειρία και αυτό ήταν εκπληκτικό δέσιμο! Θα αναρωτιέστε βέβαια τι άκουσα  μέσα σε αυτό το σεμινάριο όλες αυτές τις ώρες.....τι έμαθα???τι καινούργιο????για την ακρίβεια ΤΙΠΟΤΑ.....!!!τίποτα καινούργιο.....!!!!
ΕΝΟΙΩΣΑ ΟΜΩΣ..!!!.ΠΙΣΤΕΨΑ...!!! 

Πως αξίζω να αγαπώ εμένα και  να αγαπώ τους γύρω μου!!!! 
Πως μου αξίζουν μόνο τα καλύτερα και μπορώ να τα έχω διότι ΕΓΩ μόνο ορίζω τον εαυτό μου !
Πως ότι πιστεύω θετικό η αρνητικό αργά η γρήγορα θα επιβεβαιωθεί!
Πως όταν εστιάζω στο πρόβλημα ΔΕΝ μπορώ να βρω τη λύση!
Πως η καρδιά δεν έχει ερωτήσεις και το μυαλό δεν έχει απαντήσεις!
Πως όλα είναι θέμα δυο δυνάμεων του ΠΟΝΟΥ και της ΗΔΟΝΗΣ!
Πως να χρησιμοποιώ τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μου!!
Πως οι πεποιθήσεις είναι το προσωπικό μας κλουβί!
Πως όπου υπάρχει ΦΟΒΟΣ...(ζήλια, θυμός, κακία) ΔΕΝ υπάρχει ΑΓΑΠΗ!!
Πως ο άλλος...ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ άλλος..είναι ο καθρέφτης μας!!
Πως δεν χρειάζεται να αποφεύγω τον πόνο γιατί έτσι δεν εξελίσσομαι αλλά πρέπει να μάθω να τον αγκαλιάζω και να τον διαχειρίζομαι!
Πως ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ άλλος μας κάνει, μονο ότι του επιτρέπουμε ΕΜΕΙΣ να μας κάνει!!
Πως η σειρά δεν είναι: ΕΧΩ-> ΚΑΝΩ->ΓΙΝΟΜΑΙ. αλλά: ΕΙΜΑΙ-> ΚΑΝΩ -> ΕΧΩ.!!
Πως ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΜΠΟΡΩ" και "ΘΕΛΩ" υπάρχει και ενας δρόμος!!!!
Πως η ζωή είναι ενα παιχνίδι και ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΥΛΩΜΕΝΟΥΣ!!!!!!

και τέλος....πως:

 <<ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΥΝΟΜΩΤΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ>>!!!

Ευχαριστώ λοιπόν τα άτομα που με έπεισαν να πάρω μέρος στο σεμινάριο. Τα άτομα τα οποία ήμουν μαζί τους, τα άτομα με τα οποία μοιράστηκα σφιχτές, αληθινές αγκαλιές η έστω ματιές ΓΕΜΑΤΕΣ, που ήταν τοσο σημαντικές για μένα. Τους ευχαριστώ διότι "πάτησαν την σκανδάλη" για να αλλάξω τρόπο σκέψης, αντιμετώπισης και πάνω απο όλα γιατι μπορώ κάθε λεπτό και με μεγάλη πια ευκολία να φωνάξω "ΝΑΙ!!!!ΜΠΟΡΩ" !



Ναι θα πω αφού με ξέρω πάλι
Ναι θα πω και με μονό σανδάλι
Θα ντραπώ, vα πω φοβάμαι τη ζωή.

Ναι θα πω θα βρέξω το κεφάλι
Ναι θα πω κι ας με κοιτούν οι άλλοι
Να χτυπώ, καινούρια πόρτα το πρωί.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια και τα τράβηξα,
κι όσα σπαρταρούσανε τ' ανάδειξα
Σ' έρωτες κι αγάπες μεσολάβησα,
δίχτυα μου βαριά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι' άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Ναι θα πω στους άλλους είπα όχι
Ναι θα πω αφού η καρδιά μου το 'χει
Ν' αγαπώ, μπορεί να το 'χει κι η ψυχή.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια και τα τράβηξα,
κι όσα σπαρταρούσανε τ' ανάδειξα
Σ' έρωτες κι αγάπες μεσολάβησα,
δίχτυα μου βαριά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι' άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια καρδιά μου,
κι έσταζε ομορφιά
άπιαστο δελφίνι η χαρά μου,
που 'χα συντροφιά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι' άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Ναι θα πω αφού το ξέρω πάλι
Ναι θα πω και με μονό σανδάλι
Θα ντραπώ να πω φοβάμαι τη ζωή.


Lilith

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

"Σκισμένο ψαθάκι" Α. Παπαδάκη (αποσπάσματα)

Το πιο αγαπημένο μου βιβλίο...!το διάβασα σε μια απο τις σημαντικότερες περιόδους της ζωής μου οπως και τα περισσότερα βιβλία της Α. Παπαδάκη. Δεν υπάρχει όμως στιγμή που να μην σκαλίζουν την ψυχή μου τα γραμμένα της.

"Σκισμένο ψαθάκι".....αποσπάσματα.

Αν βρισκόταν τώρα κάποιος δίπλα μου να μου ζεστάνει τα χέρια…. να μου πει ψιθυριστά Εντάξει Μη φοβάσαι μωρό μου» Κι εγώ να σύρω τα δάχτυλα μου στο πρόσωπο του και να πιάσω το σχήμα του χαμόγελου του. Να πιάσω το σχήμα του κόσμου. Και να γλυκαθώ. Κάτι τέτοιες νύχτες είναι που έχω κάνει όλες τις αγοραπωλησίες της ψυχής μου με τον πρώτο έμπορα που θα μου παρουσιαστεί. Πουλάω τα πάντα έτσι για έναν παρά

Είναι κάτι νύχτες του Γενάρη που τα πουλιά τρέχουν να κρυφτούν γιατί νιώθουν πως έρχεται ο χιονιάς. Πολλά πουλιά χιλιάδες
Θέλω να φύγω Θέλω να φύγω γρήγορα πριν με προλάβει ο χιονιάς….

Βαρέθηκα να ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ
Να μοιράζομαι την καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός και γω να κουλουριάζομαι στο πάτωμα.
Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μαγούλα μου και να κάνουν κρουστά
Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους. Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω. Μη σωριάζεστε ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας. Μπόρα είναι. Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας Ξημερώνει.
Βαρέθηκα να φτιάχνομαι από τα λάθη μου. Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από σκατά. Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί. Να μουλιάζω στην βροχή γιατί άνοιξα την ομπρελά μου να μπουν από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες. ………

Το κακό είναι πώς όλα αυτά γίνονται επειδή στο βάθος είμαι δειλή. Τα κάνω για να πιστέψω έστω και για λίγο πώς είμαι και εγώ εδώ. Πως παίζω και εγώ σ΄ αυτό το ντέρμπυ. Πάντως όπως και να χει το ζήτημα ένα πράμα ξέρω καλά. Πως γουστάρω πολύ
Γουστάρω την φάση και περισσότερο την αντίφαση
Γουστάρω την τρελά μου και περισσότερο την τρελά των άλλων
Γουστάρω να μυρίζομαι ανθρωπιά. Γουστάρω τ΄ αγόρια που έχουν κορδέλες στα μαλλιά και στα μάτια ένα ματσάκι μενεξέδες
Γουστάρω τα κορίτσια που τραγουδούν στις ακρογιαλιές μένα θαλασσοπούλι ανάμεσα στα φρύδια
Μπορεί να είμαι μια δειλή μια φευγάτη αλλά χαίρομαι αφάνταστα που κάποιος με έσπειρε σε αυτή την γη.
Αν σκοτωθούμε σε καμία στροφή να ξέρεις συμβαίνει αυτό και στα πουλιά. Ήρθαμε στην γη περάσαμε καλά ευχαριστώ, δαγκάσαμε μερικές γερές μπουκιές, μούλιασε η ψυχή και το πετσί μας μέσα στο ζουμί της ζωής και αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάμομε. Σημασία έχει η ένταση. Όχι η διάρκεια. Το χει η κούτρα σου να ζεις. Μπορεί να φτάσεις στα εκατό χωρίς να ζήσεις ούτε μια μέρα. Γι αυτό σου επαναλαμβάνω. Αν σκοτωθούμε σε καμιά στροφή να ξέρεις ότι τίποτα δεν θα ανατραπεί από τον όμορφο τούτο κόσμο, που είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε. Τίποτε απολύτως. ………Ξυπνώ το πρωί και λέω ευχαριστώ . Ευχαριστώ που ξύπνησα. Ως το βράδυ, έχω να ζήσω μια ζωή που μετράει σαν αιώνας. Μεριές ρε συ πότε είσαι ωραίος? Όταν την κάθε ώρα σου μπορείς να την ρισκάρεις. Να την παίζεις στο μπαρούτι έτσι για το τίποτα. Όχι για κόπους και μαλακίες., γιατί τότε είσαι ματαιόδοξος. Τότε είσαι άτομο που προσπαθεί να γράψει ιστορία. Να δώσει παραδείγματα, μηνύματα, σκατά, όπως θέλεις πες τα. Όχι. Δεν γουστάρω τίποτα από μεγάλες ιδέες οράματα και κουραφέξαλα. Δεν με αφορούν. Και για να σου δώσω να καταλάβεις. Δεν θα πήγαινα να σκοτωθώ σε έναν πόλεμο σαν ηλίθιος. Θα μπορούσα όμως να παλέψω, ενδεχομένως και να πεθάνω για να σε δω να χαίρεσαι μα να χοροπηδάς σαν χορτάτη μαϊμού στο πανηγύρι της ζωής.

Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων.
Σε ένα μονοπάτι που έχουν φυτρώσει στην άκρη του κάτι πολύχρωμα όνειρα. Σαν αγριολούλουδα. Πέρα από τα σύνορα της ψυχής μου. Πέρα από τα σύνορα της λογικής μου. Στην κόψη της νύχτας.

Οταν κάποια φορά στην ζωή σου νιώσεις πανικό χτυπά την πόρτα εκείνου που ξέρεις πως σε περιμένει.

Την ώρα του μεγάλου πανικού θα χτυπήσεις την πόρτα εκείνου που ορκίστηκε πώς πάντα θα σε περιμένει. Είδες που άδικα φοβόσουνα; Δεν χάλασε ο κόσμος λοιπόν, όταν όλοι θα σε απαρνηθούν και ο τελευταίος Ιούδας θα αρπάξει τα δηνάρια του, μόλις σε φιλήσει με πάθος στο στόμα.
Δεν τρέχει κάστανο αν κάποιος κολλητός σου σε δει μια μέρα γυμνή και ξεχασμένη σε ένα πεζοδρόμιο και σου δαγκώσει την ψυχή με τον οίκτο του. Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, αν κάποτε γκρεμοτσακιστείς από τον βράχο που σκαρφάλωσες, γιατί πήρε το μάτι σου ένα ανθισμένο κυκλάμινο.
Αυτός θα είναι εκεί.
Τελείωνε μωρό μου, θα σου πει. Ξεπάγιασαν τα χέρια μου να περιμένουν να σε αγκαλιάσουν.

Τι όμορφα που είναι τα μοβ απομεσήμερα του Σεπτέμβρη.. Ακόμα και όταν ξέρεις πως αυτός που νόμιζες πως θα σε περιμένει, κρύφτηκε πίσω από σκούρα σύννεφα και σε ξέχασε.
Όχι πώς η αφεντιά μου είναι τίποτα σπουδαίο. Απλώς κορόιδεψα λιγότερο από ότι με κορόιδεψαν. Έκλεψα λιγότερο από όσο με έκλεψαν. Και σίγουρα μοίρασα τα τιμαλφή μου, έτσι δίχως να τα χρεώσω πουθενά. Δεν βαριέσαι. Η ουσία είναι ότι χωρίς να το καταλάβω καλά βρέθηκα στην απέ ξέω.
Φαίνεται την ώρα που οι άλλοι λογάριαζαν κι έβγαζαν τα μερτικά, εγώ περίμενα να σηκωθεί το φεγγάρι από τα κλαδιά της κουκουναριάς. 

Έλα μου έγνεψε χαμογελώντας. Κάνε γρήγορα. Τα όμορφα πράγματα στην ζωή κρατούν όσο η βροχή μέσα στα δάχτυλα μου. Αν αρνηθείς, είναι βρισιά. Δεν χρειάζεται σκέψη. Δε σου ταιριάζουν οι δισταγμοί. Ξέρω τι ψάχνεις. Ξέρω που πάς. Ψηλάφισα τα ίχνη από τα βήματα σου μια νύχτα που είχε ολόγιομο φεγγάρι. Έχω κρυμμένης τα στήθια μου την έκρηξη που θα διαλύσει τα κύτταρα σου και θα σε σκορπίσει στον ουρανό. Κοίταξε με είμαι ένα κόκκινο πλατανόφυλλο σε ένα ποτάμι ορμητικό. Αν κυνηγάς τα όνειρα, πέσε μέσα να με πιάσεις. Αν δεν κάμεις, αν φοβηθείς δεν είσαι για μένα. Φύγε Δεν σε συνάντησα ποτέ.

Για σένα της έλεγα. Μόνο για σένα. Για να σου τραγουδούν τις ώρες της σιωπής σου.
Άπλωνα τα χέρια μου μέσα στην νύχτα και μάζευα πολύχρωμους ήλιους και άσπρα φτερά από περιστέρια.
Για σένα της έλεγα Μόνο για σένα. Για να σκεπάσεις το γυμνό κορμί σου
Ξέρεις τι είναι ο έρωτας μου έλεγε Σιγά η Δάφνη. Η φωνή της ήταν τρυφερή, λιγο τσαλακωμένη, λίγο χνουδωτή, σαν φυλλαράκι της μοναξιά Το βαθύ μπλε του ουρανού. Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας. Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού. Τα χρώματα στης ψυχής. Αυτός είναι ο ερωτάς.

Ξέρεις τι μετράει τελικά; Ποια χέρια θα σε αγκαλιάσουν και θα κάμουν το δέρμα σου να δακρύσει. Ποιο στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς αναπνοή στ αστέρια. Δεν έχει ταυτότητα ο έρωτας.

Κάθε φορά που τυχαίνει να πετάξω τις αποσκευές μου, να βάλω φωτιά στο καλύβι μου, με πιάνει μετά από λίγο τέτοια ταραχή , που τρέχω να ξεπουλήσω όσο την ανεξαρτησία μου
Αυτοί που λένε πως είναι ευτυχείς, γιατί έκοψαν τα νήματα που τους συνδέανε με τους υπόλοιπους, αν δεν το παίζουν βούδες είναι το λιγότερο μαλάκες του γλυκού νερού. Όσο περισσότερο ξεκόβεις από τους άλλους, τόσο έρχεσαι κοντύτερα στην Άβυσσο. Κι εκεί τα πράματα είναι δύσκολα. Παρία και πληγή
Χρειαζόμαστε μικρές σκλαβιές στην ζωή μας, για να ξυπνάμε Χρειαζόμαστε πλαίσια. Σκοπούς. Προσδιορισμούς. Χρειαζόμαστε κορνίζες, Για να κλείνουμε μέσα τα τοπία που ζωγραφίζει η ψυχή μας. Αλλιώς, τα παίρνει ο άνεμος






Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

"Φιλοι μου, σας αποχαιρετώ" ...Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.....Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.....

Σαν σήμερα, το 1928 γεννήθηκε στο χωριό Αρακατάκα της Κολομβίας ο Gabriel García Márquez,  ένας σημαντικός Κολομβιανός συγγραφέας, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας. Έτσι και γω διαβάζοντας ένα πολύ όμορφο "απόσταγμα" του, το μοιράζομαι μαζί σας!

 




"Φιλοι μου, σας αποχαιρετώ" ...Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.



"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φωτός. Θα συνέχιζα ο΄ταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου.

Θεε μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα τη χάριζα στη Σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο απ'τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν που νομίζουν οτι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται. Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατεία, αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από εσάς τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς, θα πεθαίνω.

Να λές πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα ότι σ'αγαπώ και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί (όπως θα έλεγα εγώ:η μεταμέλεια φοράει ξυλοπάπουτσα, σύμφωνα με τον Ρίτσο) και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μία τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.


Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο η δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για 'σένα.

Αν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειραζει."

Οι ήρωες πεθαίνουν από αγάπη....





Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

"Η γυναίκα που αγαπώ"......του Dark13Sun

Ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει για το ξεκίνημα του πρώτου μήνα της άνοιξης, απο ενα ΤΡΥΦΕΡΟΤΑΤΟ απόσταγμα ψυχής του αγαπημένου βλογοφιλου μου

                               http://dark13sun.blogspot.com/2012/02/blog-post_25.html




 

Η γυναίκα που αγαπώ



Η γυναίκα που αγαπώ
ένα κομμάτι του ουρανού

στα χέρια μου
μια ζεστή ηλιαχτίδα
που φιλοξενεί την ψυχή μου
μια στιγμή ειρήνης
μέσα στον αιματηρό πόλεμο
η βροχή στο άγονο έδαφος 

η γυναίκα που αγαπώ
μ 'έβγαλε από το λήθαργο
μου έδειξε ότι στη γη υπάρχουν
άγγελοι χωρίς φτερά
που περπατούν δίπλα μας
και βλέπουν μέσα μας

είναι αυτή
που μπορεί να βυθιστεί μέσα

στα μάτια μου
στον ωκεανό της ψυχής μου 

να κολυμπά
να περπάτα στις σκέψεις μου
στα γλυκά μου όνειρα να ταξιδεύει
το αίμα μου να αισθάνεται
αγγίζοντας το σώμα μου
να χαϊδεύει
      την ψυχή μου...
Σε λατρεύω.