ΕΓΩ.......

Η φωτογραφία μου
Καπου εκει στον κόσμο.., ΣΤΡΑΤΟΣΦΑΙΡΑ, Greece
και όπως όλοι ετσι και γω....είμαι στον κόσμο μου! Στη δική μου σφαίρα, ατμόσφαιρα και στρατόσφαιρα! Κοινώς "εχω μπεί σε τροχιά"..οχι γιατι ήθελα απαραίτητα..αλλά ίσως γιατι με βάλανε!ετσι λοιπόν καθισμένη αναπαυτικά πάνω στη μαγική μου ιπτάμενη σκουπα (γιατι εγω ναι...με "σκουπα" επελεξα να σεργιανίσω τον κόσμο) και μελετώντας ξόρκια και συνταγές με μαντζούνια για να κάνω τον "κόσμο" μου καλύτερο, σας καλωσορίζω!!!! Σημείωση μου: Για να "πουλήσεις" πνεύμα,πρέπει να το χείς!......Lilith

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

"ΦΥΣΑΕΙ ΑΠΟΨΕ, ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ"...

Αλήθεια, πότε ενας έρωτας βαφτίζεται "περασμένος"...;;; όταν γερασμένος, δεν μας αγγίζει πια; ..όταν οι πληγές που μας έχει αφήσει γίναν σημάδια που αχνοφαίνονται και δεν πονάνε άλλο; ..όταν σταματούμε να σκεφτόμαστε το αντικείμενο του έρωτα μας ;; ..όταν πείθουμε τον εαυτό μας να προχωρήσει;; ...όταν ακόμα και στην εικόνα του δεν "σπάζει" η ανάσα σε χιλιάδες κομμάτια;; ...όταν ο ρυθμός της κάθε φλέβας..γίνεται σταθερά υποτονικός στην αναφορά ενος ονόματος;;; ...πότε;;;;;;
Ίσως όταν ολα αυτά μαζί συμβαίνουν, ίσως και όχι...

Σε εναν "περίπατο" που έκανα ανακάλυψα ένα πανέμορφο ποίημα της Ελένης Μαυρογονάτου! ...μου άρεσε και είπα να σας το κεράσω....enjoy..!

"ΦΥΣΑΕΙ ΑΠΟΨΕ, ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ"

Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.

Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.
Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.

Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.

Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.



Τρίτη 22 Μαΐου 2012

" Το Μονόγραμμα" του Οδ. Ελύτη. Οτι ομορφότερο εχει γραφτεί ποτέ για τον έρωτα.


Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το "Μονόγραμμα" του Οδ. Ελύτη.
 Θεωρώ πως είναι οτι, ομορφότερα, απόλυτα, έχει γραφτεί για τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΡΩΤΑ, την ταύτιση, την λατρεία δυο ανθρώπων, που η μοίρα φέρνει κοντά, και που το σύμπαν ΣΠΑΝΙΑ ευλογεί.

Θά πενθώ πάντα -- μ'ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ'άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν'ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ'τίς ξερολιθιές,πίσω άπ'τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ'αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ'έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ'ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ'ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ'ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ'ακούς
Είμ'εγώ,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,μ'ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ'ακούς
Πού μ'αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ'ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ'τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά'ρθει μέρα,μ'ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ'ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν'ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ'ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ'ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ'ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ'ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ'ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς
Σ'άλλη γή,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει- ακούς;
ποιος γυρευει τον αλλο,ποιος φωναζει-
ακους;
Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω,μ'ακούς
Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ'αντάρτες απόμαχους
Από τί νά'ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά'ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ'αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ'όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς

Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ'άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή
Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα μ'όλα της τά βοτάνια
Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.

VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές απ'τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ'έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ'άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ'εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ'ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !

VII.
Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ'άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΜΙΣΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ
ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΝΑ ΣΕ ΚΛΑΙΩ ΜΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...







Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Δεν αντέχω πια τοξικούς ανθρώπους..... Lilith

Δεν αντέχω πια τοξικούς ανθρώπους και τις καταστάσεις που κουβαλάνε στις πλάτες τους, που με την οποιαδήποτε μορφή έρχονται στα "μέρη" μου!!
Δεν δέχομαι με το "στυλάκι" τους και το "ετσι θέλω" τους  να ζουν τη/στη ζωή μου. Δεν την θέλω να μου την βάλουν σε τάξη, αυτοί που μέσα τους η αταξία έχει οργασμό! 
έτσι είμαι πια.!..δεν ήμουν.!..ΕΓΙΝΑ!! γιατί πήρα απόφαση να απαντήσω στην ερώτηση..:

"ή εγώ ή αυτοί"....! 

Εγω, λοιπόν!

Δεν συμβιβάζομαι με ότι δεν μου κάνει έστω και λίγο!! με καμία κατάσταση, σχέση, άνθρωπο, ιδιότητα, χαρακτήρα...!!! με φίλους, γνωστούς, αγνώστους, πρώην, νυν και αεί... και όσους γενικά η ειδικά θέλουν να την περάσουν "κοτσάνι" εις βάρος των άλλων!!!! 
θές να ζήσεις τη ζωή σου, να βρείς τον εαυτό σου, να διαβείς τα μονοπάτια σου.;;;;..ΑΞΙΟΣ....! 
μετά χαράς να σου δώσω το χέρι μου, να σε κρατώ να μη φοβάσαι, να είμαι πλαι σου
 γιατί θα γουστάρω τρελά!!...
αλλά πια δεν κουβαλάω κανέναν στην πλάτη μου!!! 
απλά και μόνο για να μη λασπώσει τα ποδαράκια του!!!

και όπως γράφει και η λατρεμένη Αλκυόνη...:

"Eγώ την τρέλα μου τη φοράω καπέλο μεγάλε. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. Και οσο για την παράγκα, μου μόλις δω οτι πιάνει κοριούς, ανάβω ενα σπίρτο και την καίω... 
Δεν το χω για τίποτα.
"Πόσο κάνει; Λέω στη μοίρα μου... Τι χρωστάω; Τόσο μου λέει... Πάρτα και δίνε του. Εχω ραντεβού με την επόμενη μέρα" "....

Lilith






Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ΌΤΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΙ, ΘΕΡΙΕΥΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ...!!!

Απο τα συγκλονιστικότερα αποσπάσματα κειμένου που έχω διαβάσει, είναι το παρακάτω. Μονόλογος της Εκάβης απο τις "ΤΡΩΑΔΕΣ" του Ευριπίδη σε μετάφραση Μιχ. Κακογιάννη.
(Σημ: Είναι η στιγμή που η γιαγιά Εκάβη, παραλαμβάνει το πτώμα του εγγονού της Αστιάνακτα - γιου του Έκτορα - πάνω στην ασπίδα του.)...Είπα να το μοιραστώ λοιπόν....ιδού!

" Αφήστε χάμω του Έκτορα τη στρογγυλή ασπίδα. Μαχαιριά η θέα της στην καρδιά, μα πρέπει να το αντέξω.
Αχ, Έλληνες! Δόρατα έχετε πολλά, μα τα μυαλά σας λίγα. Τι φοβηθήκατε; Ένα παιδί..τόσο που το σκοτώσατε; Γιατί; Πιστέψατε πως θα μπορούσε να αναστήσει την αφανισμένη Τροία;
Αλλά και τότε ακόμα που ανδραγαθούσε ο Έκτορας, έχοντας δίπλα του χιλιάδες παλληκάρια, πάλι εσείς νικούσατε. Και τώρα που όλα χάθηκαν, η πόλη έπεσε και της Φρυγίας δεν έμεινε άντρας ζωντανός, τρομάξατε στη σκέψη ενός παιδιού, μικρού, τόσο μικρού;...... Για αυτό ποιος θα βρεθεί να σας παινέσει;...ΟΧΙ ΕΓΩ! 

ΌΤΑΝ Η ΛΟΓΙΚΗ ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΙ, ΘΕΡΙΕΥΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ...!!!

Αγαπημένε μου, τι θάνατος φρικτός σε βρήκε .. Άν είχες σκοτωθεί για την πατρίδα πολεμώντας, αν πρώτα είχες γευτεί της νιότης τις χαρές, τον έρωτα και δύναμη θεοπρόβλητη, καλότυχο ίσως να σε λέγαμε, αν μ' αυτά μετριέται η ευτιυχία. Μα τώρα πρόφτασες μόνο να τα δείς, να καταλάβεις, οχι όμως να τα ζήσεις και να χαρείς, αφέντης στο δικό σου σπίτι...Κακόμοιρο! Πόσο άσπλαχνα τα τείχη των προγόνων μας, του Φοίβου οι πύργοι, ξέγδαραν τα πλούσια σου μαλλιά, που η μάνα σου τα χτένιζε και τα γλυκοφιλούσε, εκει που τώρα - ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΝΑ ΤΟ ΠΩ - σπασμένα κόκαλα κρυφοκοιτάζουν μεσ' απ' τις πληγές, λες και γελάει ο χάρος. Χέρια αγαπημένα, σαν του πατέρα σου χυτά, πόσο άψυχα κρεμιέστε απ'τους αρμούς. Και στόμα εσυ περήφανο, κλειστό για πάντα.
Ψέματα μου' λεγες τότε που τρύπωνες μες στο κρεβάτι μου και μου ψιθύριζες: "Γιαγιά, όταν πεθάνεις, μια μακρυα πλεξίδα θα κόψω απ΄τα μαλλιά μου και θα' ρθω να τιμήσω τον τάφο σου μ' ολους μου τους συντρόφους"..
Όχι εσύ, μα εγώ, γρια, χωρίς παιδιά, χωρίς πατρίδα πρέπει να σε θάψω, τόσο πρόωρα, τόσο άθλια νεκρό. Σαν σκέφτομαι με τι λαχτάρα έτρεχες κοντά μου και εγω σε τάιζα και σε νανούριζα στην αγκαλιά μου. 
Ποτέ....ΠΟΤΕ ΠΙΑ!!!!!
Τι θα' γραφε στον τάφο σου ενας στιχουργός; "Κείτεται εδώ ενα παιδί που οι Έλληνες σκοτώσανε απο φόβο";;;
Λόγια που αιώνια θα ντροπιάζουν την Ελλάδα. Τίποτα που'ταν του πατέρα σου δεν έφτασε σε εσένα, εκτός απο' να μόνο, συντροφιά να το χεις μες στον τάφο, η χάλκινη του ασπίδα. Αυτή που κάποτε προφύλαγε στο στιβαρό του μπράτσο κι απόμεινε χωρία αφέντη. Απάνω στη λαβή το χέρι του αποτύπωσε αγαπημένα αχνάρια και το χυτό στεφάνι της σημάδεψε ο ιδρώτας εκει που, κουρασμένος απο τη μάχη, ακούμπαγε το μουσκεμένο του σαγόνι.
Πηγαίνετε και φέρτε ότι καλύτερο μας μένει, για να στολίσουμε τον δύστυχο νεκρό μας. Δέν θέλησε ο Θεός να σε τιμήσουμε πριγκιπικά. Ότι δικό μου σου το δίνω. Όποιος περηφανευεται για τα εγκόσμια αγαθά του είναι άμυαλος.  
Της τύχης τα γυρίσματα - σήμερα εδω, αυριο εκεί - είναι άστατα σαν τα χοροπηδήματα κάποιου τρελού. ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΕΥΤΥΧΊΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ"


Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

"Τι στέκεσαι....?! " Lilith

Τι στέκεσαι....?! Λες πως δρόμοι νέοι, ορθάνοιχτοι σε καρτερούν μακριά για να τους περπατήσεις! Εμπρός λοιπόν, ΧΑΡΙΣΜΑ ΣΟΥ!  Τους πόθησες...για αυτό και "ανοίξαν".....! Τους "κέρδισες" επάξια!
Φόρα την καλή σου φορεσιά, διάλεξε την περπατησιά σου και αμόλα την καλούμπα της ψυχής σου. Εγώ θα καρτερώ εδώ....να κρατώ την άκρη της. Για να σου δείξω ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ όταν την χάσεις στο διάβα σου! 

Να σου την ξανασυστήσω όταν θα της στραπατσάρεις την ύπαρξη !!!!

..άντε μην στέκεσαι....αμόλα!!!!!....

Lilith 


Lilith

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή ....(απόσπασμα) της Αλ. Παπαδάκη

                               Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή ....(απόσπασμα) της Αλ. Παπαδάκη

Πολύ απομακρύνθηκα, που να με πάρει ο διάβολος. Πολύ!
Πέρασα στην απέναντι όχθη κι όλα νομίζω τώρα ότι γίνονται αλλού.
Κατάντησα, τελικά, αυτό που ποτέ δεν ήθελα.
Το αρνητικό του εαυτού μου.
Λέρωσε και το βλέμμα μου.
Και το χειρότερο; Ξέχασα πια το pin της αθωότητάς μου.

Επειδή κατάφερες να κρύβεσαι καλά μέσα στη σκιά σου, νόμισες ότι ξέφυγες από το βλέμμα μας;
Επειδή έβαλες φτερά αγγέλων στις αμαρτίες σου, νόμισες πως κέρδισες τη σωτηρία της ψυχής σου;
Αλήθεια, δε φοβάσαι εμάς τα κωλόπαιδα, τους χάκερς, μήπως κάποια στιγμή σπάσουμε τους κωδικούς της υποκρισίας σου;

Ξέρεις τι σκέφτομαι; Φαντάσου, λέει, να μπορούσες σ όλους αυτούς που δηλητηριάζουν τη ζωή σου, να τους κολλούσες μια ταμπέλα στη ράχη, όπως αυτή που έχουν κολλήσει στα τσιγάρα.
«Το άτομο αυτό βλάπτει σοβαρά εσάς και τους γύρω σας!»
Γέλια που θα κάναμε! Αυτή κι αν ήταν προειδοποίηση!




Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Χρέος.....!!!...Lilith

Αντίκρισα τον κόσμο, χρεωμένη.
Δισάκι ξέχειλο στις βρεφικές μου πλάτες.
Πάθη, φόβοι, πόθοι, απώλειες, κέρδη, χαρμολύπες.
Αγάπη, υπομονή, επιμονή και πείσμα.

Κληρονομητήρια τα πρώτα μου βιβλία, τεφτέρια λερωμένα
απο ζωές άλλες, απο ζωές άλλων.
Πείσμωσα με την μοίρα μου
και βάλθηκα να ξεχρεώσω.

Χαράτσια οι πόνοι,
τοκογλύφοι, εραστές οι χρόνοι που υπέγραφαν
στο "είναι" μου με πυρακτωμένες πένες,
δικό μου αίμα, ζεστό, το μελάνι τους.

Θύμωνα με μένα, με έστηνα σε τοίχο απο δικά
ανεκπλήρωτα όνειρα και μαστίγωνα την ύπαρξη μου,
έσκιζα με τα νύχια μου το πρόσωπο μου,
έτρωγα τις σάρκες μου με λαιμαργία.

Τράφηκα απο μένα. Άλλες φορές μετάληψη,
άλλες φαρμάκι. Το καλύτερο μερίδιο όμως
το φύλαγα για τους άλλους. Να φιλέψω τις "παρέες" μου,
να κεράσω μεγαλόπρεπα.

Κράταγα τα αποφάγια, τα κατακάθια για να τα καίω
τις κρύες μοναχικές μου νύχτες,
να ζεσταίνω τα πόδια μου
για να μπορώ να περπατήσω στην επόμενη μέρα μου.

Ακόμα παλεύω να ξεχρεώσω
και ακόμα δεν κατάλαβα αν πληρώνω το κεφάλαιο, η ακόμα τους τόκους, μόνο!!!
Για ένα είμαι σίγουρη.
Πως με έναν αναθεματισμένο τρόπο δημιουργούνται νέα χρέη!!!!

Σε μένα μόνο λοιπόν χρωστάω....!!!
γιατί σε πολλούς....ΞΕΧΡΕΩΣΑ...! για πολλούς...ΞΕΧΡΕΩΣΑ...
φτύνοντας τα όνειρα μου, ματώνοντας τα χέρια μου,
τρυπώντας τα γόνατα μου, θυσιάζοντας την ψυχή μου....!!!!

ΣΕ ΜΕΝΑ ΜΟΝΟ...!



Lilith