ΕΓΩ.......

Η φωτογραφία μου
Καπου εκει στον κόσμο.., ΣΤΡΑΤΟΣΦΑΙΡΑ, Greece
και όπως όλοι ετσι και γω....είμαι στον κόσμο μου! Στη δική μου σφαίρα, ατμόσφαιρα και στρατόσφαιρα! Κοινώς "εχω μπεί σε τροχιά"..οχι γιατι ήθελα απαραίτητα..αλλά ίσως γιατι με βάλανε!ετσι λοιπόν καθισμένη αναπαυτικά πάνω στη μαγική μου ιπτάμενη σκουπα (γιατι εγω ναι...με "σκουπα" επελεξα να σεργιανίσω τον κόσμο) και μελετώντας ξόρκια και συνταγές με μαντζούνια για να κάνω τον "κόσμο" μου καλύτερο, σας καλωσορίζω!!!! Σημείωση μου: Για να "πουλήσεις" πνεύμα,πρέπει να το χείς!......Lilith

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

"Αν δεν αντέχεις, αν δεν μπορείς, αν δεν τολμάς..."





Ήταν κάποτε κάποιος έρωτας που τον ένιωσες στο πετσί σου, να γίνεται ένα με σένα.

Τον τάισες συναίσθημα και ηδονή. Τον είδες σε κάθε όμορφη εικόνα, τον άκουσες σε κάθε ωραία μελωδία.
Τον πόθησες, τον λάτρεψες. Έπεσες στο γκρεμό για χάρη του, τσακίστηκες, μάτωσες.
Τον άφησες να κυκλοφορεί ανενόχλητος τα βράδια στις πιο μύχιες σκέψεις σου.
Του επέτρεψες να σε μουσκέψει, να σε παιδέψει, να παίξει με τις σκέψεις σου, τις λέξεις σου, την επιθυμία σου.


Για μήνες ή ακόμη και χρόνια, τον άφησες να εισβάλει ανενόχλητος στις στιγμές σου, να σε βασανίσει, να σε προκαλέσει, να σε πονέσει.


Τον είδες να σε σηκώνει ψηλά και μετά ξαφνικά να σε πετά κάτω και να σε αφήνει να μαζέψεις μόνος τα σπασμένα κομμάτια σου.
Σκληρός και ταυτόχρονα γλυκός, γιατί υπήρξαν κι εκείνες οι ώρες που σε συνεπήρε, σε ταξίδεψε, σε μάγεψε.
Λάτρεψες την ιδέα του, τη δύναμη του, την ποίηση που γεννούσε μέσα σου.
Γελάστηκες και πίστεψες πως ήταν έρωτας από εκείνους που κρατάνε για πάντα.


Ήταν τελικά έρωτας από εκείνους που δεν ξοδεύουν τίποτα και τα ζητούν όλα.
Έτσι έφτασε κάποτε η στιγμή, έστω και απρόσκλητη, που ό,τι είχες να δώσεις, το έδωσες.
Αυτό που κάποτε θέλησες μέχρις εσχάτων, είναι πια παρελθόν.
Έγινε έρωτας παλιός, σαν τα ρούχα που κρατάς καταχωνιασμένα σε μια γωνιά της ντουλάπας γιατί κάτι σου θυμίζουν, αλλά δεν έχεις φορέσει εδώ και χρόνια.
Έρωτας που ξεθύμανε γιατί παρέμεινε πολύ καιρό στα αζήτητα.
Πολυφορεμένος με αναμνήσεις που έμειναν στάσιμες.


Σε κούρασε η αναμονή, η προσπάθεια χωρίς ανταπόκριση, τα "θα" που πνίγονται στη θάλασσα του χρόνου.
Χρόνο που σπατάλησες, προσπάθεια που έπεσε στο κενό, υπόσχεση που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Γιατί όλοι ισχυρίζονται πως θέλουν τον έρωτα, αλλά λίγοι τολμούν να ρισκάρουν για να τον νιώσουν.
Αν είχαν νιώσει τον πραγματικό έρωτα θα ήξεραν πως δεν είναι συναίσθημα που μπορείς να παίξεις μαζί του.
Εκείνο σε παίζει στα δάχτυλα.
Σε αφήνει να νομίζεις πως ελέγχεις το παιχνίδι, μέχρι τη στιγμή που με ένα κλικ στα παίρνει όλα και σε αφήνει να βιώσεις τη χαρά και τον πόνο τού να μην ελέγχεις τον εαυτό σου όταν είσαι δίπλα του.


Ισχυρίζονται ότι θέλουν τον έρωτα και αντ' αυτού, καταλήγουν να γεμίζουν σύνδρομα ανικανοποίητα και ανεκπλήρωτα.
Κάνουν δηλώσεις που αναιρούν με τις πράξεις τους ή την απουσία πράξης.
Δημιουργούν προσδοκίες μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν το Εγώ τους και να τροφοδοτήσουν στιγμιαία τον οργανισμό τους με ψήγματα έρωτα, που νομίζουν πως είναι ατόφιος έρωτας.

Όμως, κανένας έρωτας δεν επιβιώνει στο σκοτάδι, κρυμμένος από θεούς κι ανθρώπους.


Χρειάζεται έστω μια μικρή χαραμάδα, μια διέξοδο, ένα αίσθημα ελευθερίας από τα δεσμά του εγωισμού, του φόβου, του δισταγμού.
Κι εσύ δεν αντέχεις το δισταγμό.
Έχεις επιλέξει να μην καταπιέζεις το συναίσθημα, να ερωτεύεσαι, να πληγώνεσαι, να φτάνεις στον ουρανό, να πέφτεις στην κόλαση, να το ζεις κι όπου βγάλει.
Γιατί και ο έρωτας σαν ρούχο είναι.
Καινούργιο, δανεικό, παλιό, της εποχής ή απλά αγαπημένο, αν δεν τον φρεσκάρεις, αν δεν τον φορέσεις να δεις αν σου ταιριάζει ακόμη, αν δεν τον φροντίσεις, έρχεται κάποια στιγμή που παύει κι εκείνος να σε αναζητά, να θέλει να τον νιώσεις, να τον μυρίσεις, να τον αγκαλιάσεις.
Καταλήγει σε μια γωνιά της ντουλάπας μαζί με όλα εκείνα που δεν χρειάζεσαι πια, αλλά δεν πετάς γιατί δέθηκες μαζί τους συναισθηματικά.


Ύστερα μια μέρα απλά θέλεις να κάνεις χώρο στη ντουλάπα σου για το παρόν σου και αδειάζεις λίγο από το παρελθόν σου.


Μάντεψε: Αυτοί οι έρωτες που δεν τόλμησαν, δεν έδωσαν, δεν κυνήγησαν, είναι πάντα οι πρώτοι που επιλέγεις να ξεφορτωθείς.
Φρόντισε εσύ τουλάχιστον να μην υπάρξεις τέτοιος έρωτας.
Γιατί στον έρωτα ταιριάζει μόνο η φροντίδα, η περιποίηση, η ανάγκη να τον φοράς συνέχεια γιατί σου πάει, γιατί θέλεις να τον νιώθεις πάνω σου.


Αν δεν αντέχεις, αν δεν μπορείς, αν δεν τολμάς...γίνε σκόρος, γίνε σκόνη, αλλά, για το θεό, μην πιάνεις χώρο στη ζωή κανενός.




Ιωάννα Γκανέτσα

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

" Απο το ημερολόγιου ενός φίλου #2 " by Lilith



Ημέρα: Μιά απ' όλες
Ώρα: Κάπου στη ρωγμή της νύχτας
Έτος: Τώρα

Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου. Ήθελα να πιστέψω πως ξύπνησα μα δεν κοιμήθηκα καθόλου. Τότε πως ονειρεύτηκα;;Πως σε είδα;;.. κάπου, κάπως. Mε λευκό φόρεμα, ωχρή, αμίλητη, ακίνητη.. η μήπως δεν ήσουν εσυ;;! Δεν μπορεί. Δεν κάνω λάθος. Εσυ ήσουν, αλλιώς πως θα κοβόταν η ανάσα μου σε οτι αντίκρισα, πως θα ένοιωθα σπασμένα τα πνευμόνια μου. Ανήμπορα.

Ησυχία γύρω, παντού. Μα εκκωφαντικοί παλμοί δεν με αφήνουν να ηρεμήσω. Δικοί μου θα ναι.  Σκούπισα με τα χέρια μου το ιδρωμένο μου πρόσωπο. Τα κοιτάζω. Χέρια δικά μου, άλλες φορές γεμάτα χρεωστικά, ικανά, που οτι ακουμπούν τους χαρίζουν παλμό, ουσία, δύναμη. Μα όταν αγγίζω εμένα...τι γίνεται ρε γαμώτο;; γιατί δεν μου δίνουν τίποτα;!

Αει στο διάολο. Πέταξα ότι σκέπασμα απέμεινε και ανακάθησα στο κρεββάτι. Ποιος άτιμος πήρε τον αέρα απο το δωμάτιο ; αποζητούσα ενα ποτήρι νερό να σβήσω τις φωτιές μου (σιγά μην φτάνει). Γέμισα τις χούφτες μου νερό, εκείνες που σε ξεδίψαγαν έρωτα, και το πέταξα με δύναμη στα μάτια μου, τα μάτια που δεν  χόρταιναν την όψη σου. Στύλωσα το βλέμμα μου στον καθρέφτη. Είδα εμένα κι άλλον έναν που ίσως, μάλλον ειμαι εγω. Αυτός που πρέπει να είμαι. Αυτόν οφείλω να έχω στους ώμους μου μέχρι να κυρτώσουν, να ακουμπήσουν στο χώμα. Δεν ξέρω ποιος είμαι περισσότερο, αυτός ή αυτός που κουβαλώ. Δεν αναγνωρίζω πια! αυτός που έραψα σε κάθε εκατοστό του κορμιού μου όταν σε ξέσκισα απο πάνω μου. Τον ξέρω, τον σέβομαι, τον εκτιμώ, δεν ξέρω αν τον αγαπώ η αν θα καταφέρω ποτέ να το κάνω. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να τον μισήσω κάποια στιγμή όταν δεν θα μπορώ να τον βγάλω απο παντού μου. 

Κοίταξα το ρολόι. Ούτε που καταλάβαινα  τι ώρα είναι, και τι σημασία εχει άλλωστε.  Βγήκα στο μπαλκόνι ο αέρας εκει θα ναι περισσότερος. Η ομορφιά της σχισμάδας του ουρανού όταν χαράζει σου δίνει μια ελπίδα. Τι κι αν είναι ψεύτικη η οχι. Ποιός ξέρει..ποιος θα μάθει;;
...εγω πάντως οχι...!....
και η ...."ζωή" συνεχίζεται......



Τρίτη 20 Μαΐου 2014

" Όταν φτάνει η ώρα....." by Vicky



Συχνά, ίσως όχι πυκνά όσο θα έπρεπε, φτάνει η ώρα και η στιγμή που κάποιοι άνθρωποι πρέπει να πάρουν οριστικά την θέση που τους αξίζει. Έχω πάψει εδω και καιρό να ερμηνεύω συμπεριφορές. Κουράστηκα. Δεν είχε νόημα. Όταν κατι γινόταν έψαχνα πρώτα να βρω το δικό μου λάθος και ύστερα στην περίπτωση που η χρέωση ήταν δική μου να την αναλάβω εξ' ολοκλήρου. Συζητούσα, όπου χρειάζονταν ζητούσα συγνώμη, έδειχνα με τη συμπεριφορά μου και με τις πράξεις μου πως λυπάμαι για οτι συνέβη και πως δεν θέλω να κλονιστούν σχέσεις ζωής....σχέσεις εμπιστοσύνης. 

Έρχεται όμως ενα ρημάδι πλήρωμα χρόνου και σου αστράφτει μια κατραπακιά στα μούτρα ξυπνώντας σε απο ενα ύπνο "δικαίου". Οι άνθρωποι που νόμιζες δικοί σου ξαφνικά είναι ξένοι, ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ...! απόμακροι, γεμάτοι μυστικά, γνώμες, απόψεις που δεν εχουν κανένα θάρρος η θράσος να σου πετάξουν στη μούρη "πως" & "γιατί"....!.. Αρχίζουν λοιπόν να πέφτουν οι μάσκες και μαζι με αυτές οι "διαγραφές".. !
- "Όλα καλα...! ...τώρα θα σου τηλεφωνούσα".. σου λενε..όταν ρωτήσεις αν συμβαίνει κάτι...
- " δεν συμβαίνει τίποτα...γιατι το λες αυτό?"...οχι βρε..να κατι έγινε...κάτι σφύριξε..κατι έληξε...!!

 Κάθε φορά που αυτοί οι άνθρωποι για λίγο σιωπούν...η απομακρύνονται...θέλω να τους βρω..να τους μιλήσω..να τους αγκαλιάσω...μα αυτο τελικά είναι  μόνο δική μου ανάγκη. Κρατώ την ανάγκη μου για τον εαυτό μου και σε αυτούς αφήνω τις συμπεριφορές. Έχω μάθει να ελέγχω τις ανάγκες μου....καιρός να μάθω πως σχέσεις τελειώνουν ΟΠΟΙΕΣ κι αν είναι αυτές.....όταν η διαφάνεια δεν ειναι αυτή που τις χαρακτηρίζει και η αγάπη αυτή που τις καθορίζει...δεν ειναι σχέσεις ζωής και δεν μου κάνουν...θα κρατήσω τις πιο "επιφανειακές" τουλάχιστον αυτές και να τις χάσεις...ΔΕΝ ΠΟΝΑΝΕ....!

Όλα καλα παιδιά....τώρα πια...μπορείτε να πηγαίνετε....!