Ημέρα: Μιά απ' όλες
Ώρα: Κάπου στη ρωγμή της νύχτας
Έτος: Τώρα
Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου. Ήθελα να πιστέψω πως ξύπνησα μα δεν κοιμήθηκα καθόλου. Τότε πως ονειρεύτηκα;;Πως σε είδα;;.. κάπου, κάπως. Mε λευκό φόρεμα, ωχρή, αμίλητη, ακίνητη.. η μήπως δεν ήσουν εσυ;;! Δεν μπορεί. Δεν κάνω λάθος. Εσυ ήσουν, αλλιώς πως θα κοβόταν η ανάσα μου σε οτι αντίκρισα, πως θα ένοιωθα σπασμένα τα πνευμόνια μου. Ανήμπορα.
Ησυχία γύρω, παντού. Μα εκκωφαντικοί παλμοί δεν με αφήνουν να ηρεμήσω. Δικοί μου θα ναι. Σκούπισα με τα χέρια μου το ιδρωμένο μου πρόσωπο. Τα κοιτάζω. Χέρια δικά μου, άλλες φορές γεμάτα χρεωστικά, ικανά, που οτι ακουμπούν τους χαρίζουν παλμό, ουσία, δύναμη. Μα όταν αγγίζω εμένα...τι γίνεται ρε γαμώτο;; γιατί δεν μου δίνουν τίποτα;!
Αει στο διάολο. Πέταξα ότι σκέπασμα απέμεινε και ανακάθησα στο κρεββάτι. Ποιος άτιμος πήρε τον αέρα απο το δωμάτιο ; αποζητούσα ενα ποτήρι νερό να σβήσω τις φωτιές μου (σιγά μην φτάνει). Γέμισα τις χούφτες μου νερό, εκείνες που σε ξεδίψαγαν έρωτα, και το πέταξα με δύναμη στα μάτια μου, τα μάτια που δεν χόρταιναν την όψη σου. Στύλωσα το βλέμμα μου στον καθρέφτη. Είδα εμένα κι άλλον έναν που ίσως, μάλλον ειμαι εγω. Αυτός που πρέπει να είμαι. Αυτόν οφείλω να έχω στους ώμους μου μέχρι να κυρτώσουν, να ακουμπήσουν στο χώμα. Δεν ξέρω ποιος είμαι περισσότερο, αυτός ή αυτός που κουβαλώ. Δεν αναγνωρίζω πια! αυτός που έραψα σε κάθε εκατοστό του κορμιού μου όταν σε ξέσκισα απο πάνω μου. Τον ξέρω, τον σέβομαι, τον εκτιμώ, δεν ξέρω αν τον αγαπώ η αν θα καταφέρω ποτέ να το κάνω. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να τον μισήσω κάποια στιγμή όταν δεν θα μπορώ να τον βγάλω απο παντού μου.
Κοίταξα το ρολόι. Ούτε που καταλάβαινα τι ώρα είναι, και τι σημασία εχει άλλωστε. Βγήκα στο μπαλκόνι ο αέρας εκει θα ναι περισσότερος. Η ομορφιά της σχισμάδας του ουρανού όταν χαράζει σου δίνει μια ελπίδα. Τι κι αν είναι ψεύτικη η οχι. Ποιός ξέρει..ποιος θα μάθει;;
...εγω πάντως οχι...!....
και η ...."ζωή" συνεχίζεται......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
.....μπήκαν σε τροχια......!!!